Polska jako kraj migracji

Wielkie migracje ludności rozpoczęły się we współczesnym świecie w wieku XIX – wtedy to na skutek zmian społeczno-ekonomicznych (koniec feudalizmu, początek kapitalizmu) wystąpiły warunki sprzyjające przemieszczaniu się ludzi w poszukiwaniu lepszych warunków życia. Również z Polski wyemigrowały rzesze ludzi, głównie chłopów, chcących znaleźć swoje nowe miejsce na Ziemi – czy to w rolnictwie, czy w nowo powstających fabrykach. Po drugiej wojnie światowej część Polaków, których wojenne losy rzuciły na Zachód, nie zdecydowała się na powrót do kraju i osiedliła się w bogatych krajach koalicji antyhitlerowskiej – Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Kanadzie i Australii. Liczba osób wyjeżdżających z Polski wyraźnie spadła na skutek prowadzonej przez władze komunistyczne polityki ograniczania wyjazdów obywateli na Zachód. Po odzyskaniu przez Polskę suwerenności w 1989 r. dla Polaków ponownie otworzyły się możliwości wyjazdów, jednak skala ówczesnej emigracji z Polski nie była duża. Sytuacja zmieniła się w 2004 roku, kiedy to Polska przystąpiła do Unii Europejskiej i stopniowo otwierały się dla Polaków rynki pracy w państwach UE. Z możliwości podjęcia legalnej pracy na Zachodzie skorzystały około dwa miliony młodych Polaków, z których część być może nie wróci już na stałe do naszego kraju. Ich wyjazd wywołał odczuwalny brak pracowników na polskim rynku pracy. Tę lukę wypełniają obywatele innych państw, głównie leżących na wschód od Polski. Migrantów chcących osiedlić się w Polsce i trwale związać swój los z naszym krajem, jest niewielu – Narodowy Spis Powszechny z 2011 r. wykazał, że w polskim społeczeństwie żyje zaledwie ok. 0,1% obcokrajowców. W przypadku Polski liczba napływających imigrantów jest niewielka, znacznie niższa od liczby Polaków wyjeżdżających z kraju. Szczególnie w ostatniej dekadzie obserwowany jest jednak jej powolny wzrost, co jest powiązane z rozwojem gospodarczym kraju.